عاقبت افسانه شد ، عشق و تمنای من
شهره شهرم نمود ، این دل رسوای من

لاله خونین دلی ، نیست بدشت جنون
چون دل افسرده و خسته و تنهای من

یاد مرا میکنی ؟ ایکه بجمعی دگر
باده زنی غافل از ، چشم گهر زای من

مستم و دیوانه ام ، بر در میخانه ها
حلقه شده تا سحر ، دست تمنای من

عالم اگر پرشود، غم نخورم تا که هست
چشم سیه مست تو ، همدم شبهای من

ضامن این دل شده ، اشگ چنان گوهرم
بر سر آتش چکد ، قطره ی دریای من

ترک جهان ساده تر ، تا ببرم دل ز تو
ای همه ی هستیم ، ای همه سودای من

دیده ی دل سوی تو ، کعبه دل روی تو
عشق تو در زندگی ، گوهر یکتای من